Ludwik XVI był ostatnim królem Francji. Styl meblarski, który zapoczątkował przetrwał po dziś dzień, a współcześni designerzy sprawiają, że otrzymuje drugie życie. Sam król pewnie nie przypuszczał, że to co stworzy, przetrwa tyle lat, a nawet wieków. Jego poprzednik Ludwik XV również dał początek linii mebli, wspólnie określa się je ludwikami. Skupimy się jednak na meblach w stylu Ludwika XVI – mimo że posiadają niektóre cechy wspólne z poprzednikami, to właśnie one przeżywają swoisty renesans i na nowo mają szansę zagościć na salonach (lub w naszych salonach). W tym miejscu warto wspomnieć od czego wszystko się zaczęło. W I połowie XVIII wieku, gdy rozpoczęto wykopaliska, które odsłoniły ruiny Pompei i Herkulanum zainteresowanie starożytnością w zauważalny sposób wzrosło. Ludzie zaczęli się interesować antykiem, a francuski klasycyzm chętnie nawiązywał do tamtych czasów i czerpał z niego pełnymi garściami. Motywy antyczne zaczęły się pojawiać w sztuce, architekturze i… meblarstwie. To właśnie wtedy zaczęły pojawiać się meble w stylu Ludwika XVI (styl ten znany jest również pod nazwą à la grecque. Istotnym czynnikiem, który ułatwił wejście na ówczesny „rynek” mebli charakteryzujących się między innymi klasyczną prostotą, stosunkową oszczędnością w dekoracji oraz wszechobecną symetrią było „zmęczenie” stylem poprzednika, Ludwika XV – przepychem i dekoracyjnością godnymi rokoko.
Podstawą są… nogi!
Charakterystycznymi cechami mebli ludwikowskich są nogi mebli. W przypadku Ludwika XV były to wygięte, esowate podpory. Natomiast styl Ludwika XVI uprościł je i zwęził ku podstawie. Zwykle były bez zdobień, czasami żłobione, rzadko bardziej wymyślne – np. w kształcie rogu obfitości. Zawsze zakończone są charakterystyczną stopką – tyczy się to zarówno najpopularniejszych foteli, jak i stolików czy krzeseł. Prostota wykorzystana przy zdobieniu ludwików nie była ascetyczna, ale zdecydowanie kierowała się w stronę antyku – często pojawiały się motywy mitologiczne, bóstwa, stwory pokroju Chimery, motywy kwiatowe. Dekoracje zwykle były złocone. Meble Ludwika XVI były i wciąż są uznawane za stylowe, eleganckie i dążące do zapewnienia jak największej wygody – to tylko kilka powodów, dzięki którym wciąż nasuwają się na myśl projektantom.
Współczesny Ludwik XVI
Przed przystąpieniem do urządzania naszych czterech kątów warto zastanowić się w jaką stronę chcemy pójść – na całość i wystylizować wnętrze na ludwikowskie, czy jedynie przemycić te stylowe meble do całkiem aktualnej, nowoczesnej aranżacji wnętrza. Skupmy się na tej drugiej wersji. Takie rozwiązanie jest kompromisem dla ludzi, którzy uwielbiają stare, stylowe meble, ale nie chcą „drastycznie” zmieniać swojego mieszkania. W takim przypadku meble Ludwika XVI będą stanowiły przełamanie dominującego stylu, a kontrast, który wprowadzą będzie mocnym akcentem, który z pewnością zwróci uwagę. Decydując się na taki sposób wykorzystania mebli ludwikowskich mamy spore pole do popisu, eksperymentowania. Warto pamiętać, że stare meble nieźle czują się na tle ciemnych, klasycznych kolorów. Dodatkami, które bardzo dobrze wpiszą się w ówczesną konwencję będą materiałowe ozdoby – atłasy (lub inne gładkie tkaniny) zdobione w antycznym stylu lub pasiaste z motywami roślinnymi. Można zaopatrzyć się w Toile de Jouy, czyli tkaninę ozdobioną sielankowymi scenkami, nadającą się m.in. na zasłony. To ciekawy i charakterystyczny akcent, który dobrze pasuje do mebli Ludwika XVI. Przy doborze proporcji ludwików i współczesnych mebli trzeba uważać, żeby nie przeważyły te pierwsze, ponieważ osiągniemy efekt odwrotny do zakładanego. Ludwiki mają być oryginalnym dodatkiem i piękną, funkcjonalną ozdobą, a nie dominującą cechą wnętrza.
Kuba Srebrzyński
Najnowsze posty Kuba Srebrzyński (zobacz wszystkie)
- Jak dobrać dodatki do mebli w stylu Ludwika XVI? - 12 września 2017
- Ważne imprezy branży meblarskiej w 2017 roku - 21 marca 2017
- Mała stolarnia – eksploatacja pił tarczowych - 17 października 2016
Najnowsze komentarze